Από την Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2008 στο Ναό μας ξεκινάει πρόγραμμα γυμναστικής (κινησιοθεραπεία, PILATES, AEROBIC) τα μαθήματα θα πραγματοποιούνται στην αίθουσα τελετών του Ναού μας:
Κάθε Δευτέρα απόγευμα 6.00-7.00 Κινησιοθεραπεία 7.00-8.00 PILATES, AEROBIC
Κάθε Τετάρτη απόγευμα 5.00-6.00 Κινησιοθεραπεία
Κάθε Πέμπτη το βράδυ 8.00-9.00 PILATES, AEROBIC
Για εγγραφές στο γραφείο του Ναού μας.
Η ώρα
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ
Κύκλος Μελέτης Αγίας Γραφής
Αγία Γραφή
Η μελέτη της Αγίας Γραφής αποτελεί Ιερή υποχρέωση όλων των Χριστιανών. Στο ναό μας γίνεται μελέτη και συζήτησή της, κάθε Δευτέρα 17:00 έως 18:00 το απόγευμα απο το Πρωτοπρεσβύτερο Ελευθέριο Σαράτση. Φυσικά αυτοσκοπός όλων, παραμένει η προσπάθεια για όσο το δυνατόν πιστή εφαρμογή των λόγων του Ιησού Χριστού, στην καθημερινή ζωή. Στους πραγματικά δύσκολους για όλους μας καιρούς, η ομάδα αυτή αποτελεί λιμάνι ηρεμίας, ψυχικής ανάτασης και τείχος προστασίας των πιστών, από αιρετικούς, άθεους και αλλόθρησκους. Ταυτόχρονα οι συμμετέχοντες επισκέπτονται μονές, εκκλησίες και τόπους Ιερών προσκυνημάτων, εξασφαλίζοντας μερικές ακόμη ώρες ηρεμίας, προσευχής και χριστιανικής κατάνυξης.
Λυχνάρι
Ιωάννης ο Δαμασκηνός
Λόγια Πατέρων
"Είναι μεγάλο κατόρθωμα να θυσιάσει ή να εγκαταλείψει κανείς το δικαίωμά του, το οποίο ο ίδιος θεωρεί ότι είναι κατά θεόν και να εφαρμόσει τη συμβουλή εκείνου που τον διδάσκει κατά θεόν"
"Κάθε καλό έρχεται από τον Κύριον κατ' οικονομίαν. Αυτό διαφεύγει με τρόπο μυστικό από τους αχάριστους και αγνώμονες και οκνηρούς". ('Αγιος Μάρκος)
"Μην αγωνιάς για τίποτε αφού ο Κύριος σου είναι παρών στη ζωή σου. Η αγκάλη του σε περιβάλλει από παντού. Βρίσκεται, όχι μονάχα γύρω σου, αλλά μέσα σου, γνωρίζοντας όλους τους λογισμούς τις ανάγκες και τους πόθους σου". ('Αγιος Ιωάννης της Κροστάνδης)
"Ανάθεσε στον Κύριον την ασθένεια της φύσεώς σου αναγνωρίζοντας την αδυναμία σου και τότε θα λάβεις το χάρισμα της σωφροσύνης χωρίς να το καταλάβεις". (Κλίμαξ)
"Οι λογισμοί που σου φέρνουν αμηχανία και ταραχή προέρχονται από το διάβολο. Οι κατά θεόν λογισμοί εμπνέουν σιγουριά και ειρήνη. Πάλεψε και θα τ' αποκτήσεις". (Όσιος Μάρκος)
Τελώνης και Φαρισαίος
Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΤΕΛΩΝΗ
Την παραμονή της Κυριακής «του Τελώνη και του Φαρισαίου», στον Εσπερινό του Σαββάτου εμφανίζεται για πρώτη φορά το λειτουργικό βιβλίο «Τριώδιο». Απ’ αυτό διαβάζονται διάφορα κείμενα που τα προσθέτουμε στους συνηθισμένους ύμνους της εβδομαδιαίας αναστάσιμης ακολουθίας. Όλα αυτά τα κείμενα παρουσιάζουν την επόμενη μεγάλη πλευρά της μετάνοιας: την ταπείνωση. Το ευαγγελικό ανάγνωσμα (Λουκ.18,10-14) περιγράφει έναν άνθρωπο που είναι πάντα ευχαριστημένος με τον εαυτό του και που νομίζει ότι συμμορφώνεται με όλες τις απαιτήσεις της θρησκείας. Είναι βέβαιος για τον εαυτό του και πολύ περήφανος γι’ αυτόν. Στην πραγματικότητα όμως έχει παραποιήσει το νόημα της θρησκείας. Την έχει περιορίσει σε εξωτερικούς τύπους και μετράει την ευσέβειά του με το ποσόν των χρημάτων που συνεισφέρει στο ναό. Όσο για τον Τελώνη, αυτός ταπεινώνει τον εαυτό του και αυτή η ταπείνωση τον δικαιώνει μπροστά στον Θεό. Αν υπάρχει μια ηθική αξία που σχεδόν απόλυτα παραθεωρείται ή αγνοείται σήμερα είναι πραγματικά η ταπείνωση. Ο πολιτισμός στον οποίο ζούμε διαρκώς ενσταλάζει μέσα μας την έννοια της υπερηφάνειας, της αυτοεξύμνησης και της αυτοδικαίωσης. Είναι οικοδομημένος πάνω στην αλαζονική υπόθεση ότι ο άνθρωπος μπορεί να πετύχει οτιδήποτε μόνος του, και φτάνει το να περιγράφει τον Θεό σαν τον Ένα που πάντοτε αμείβει τις επιτυχίες και τα καλά έργα του ανθρώπου. Η ταπείνωση -είτε ατομική, είτε ομαδική, είτε εθνική είναι- θεωρείται δείγμα αδυναμίας, κάτι ανάρμοστο για έναν αληθινό άνθρωπο. Αλλά μήπως οι χριστιανοί σήμερα δεν είναι ποτισμένοι με το πνεύμα του Φαρισαίου; Μήπως και μεις δε θέλουμε κάθε προσφορά μας, κάθε «καλή πράξη» μας, καθετί που κάνουμε «για την Εκκλησία» να αναγνωρίζεται, να επαινείται, να δημοσιεύεται; Αλλά τι είναι ταπείνωση; Η απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση μπορεί να φανεί παράδοξη γιατί είναι ριζωμένη σε μια περίεργη διαβεβαίωση: Ο ίδιος το Θεός είναι ταπεινός! Για κείνον που γνωρίζει τον Θεό, που Τον ατενίζει μέσα στη δημιουργία Του και στις σωτήριες ενέργειές Του, είναι φανερό ότι η ταπείνωση είναι πραγματικά μια θεία ποιότητα, είναι το ουσιαστικό περιεχόμενο και η λάμψη της δόξας από την οποία, όπως ψέλνουμε στη Θεία Λειτουργία, είναι «πλήρης ο ουρανός και η γη». Μέσα στην ανθρώπινη διανοητικότητά μας έχουμε την τάση να μη μπορούμε να συμβιβάσουμε τη «δόξα» με την «ταπείνωση» - αφού μάλιστα η ταπείνωση θεωρείται ψεγάδι ή ελάττωμα. Ακριβώς όμως η άγνοιά μας και η αδεξιότητά μας είναι εκείνα που μας κάνουν ή θα έπρεπε να μας κάνουν να νιώθουμε ταπεινοί. Είναι σχεδόν αδύνατο να μεταφέρεις στο σύγχρονο άνθρωπο που τρέφεται με τη δημοσιότητα, την αυτοπροβολή και την ατέλειωτη αυτοεξύμνηση, το γεγονός ότι εκείνο που είναι αυθεντικά τέλειο, όμορφο και καλό είναι την ίδια στιγμή γνήσια ταπεινό. Ακριβώς γιατί η τελειότητα δεν έχει ανάγκη από τη «δημοσιότητα», την εξωτερική δόξα ή από την κάθε είδους επίδειξη. Ο Θεός είναι ταπεινός γιατί είναι τέλειος. Η ταπείνωσή Του είναι η δόξα Του και η πηγή κάθε αληθινής ομορφιάς, τελειότητας και καλοσύνης. Αυτό συνέβηκε με την Παναγία, τη Μητέρα του Χριστού, που η ταπείνωση την έκανε χαρά όλης της οικουμένης και τρανή αποκάλυψη της ωραιότητας πάνω στη γη· αυτό έγινε και με όλους τους αγίους· το ίδιο συμβαίνει και με κάθε ανθρώπινη ύπαρξη στις σπάνιες στιγμές της επαφής της με το Θεό. Πως κανείς γίνεται ταπεινός; Η απάντηση για ένα χριστιανό είναι απλή: με την ενατένιση του Χριστού, που είναι η σαρκωμένη Θεία ταπείνωση, ο Ένας, μέσα στον οποίο ο Θεός αποκάλυψε, μια για πάντα, τη δόξα Του σαν ταπείνωση και την ταπείνωσή Του σαν δόξα. «Νῦν» είπε ο Χριστός τη νύχτα της άκρας ταπείνωσής Του, «ἐδοξάσθη ὁ υἰός τοῦ ἀνθρώπου, καί ὁ Θεός ἐδοξάσθη ἐν αὐτῷ». Η ταπείνωση μαθαίνεται ατενίζοντας το Χριστό ο οποίος είπε: «Μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι πρᾶος εἰμί καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ» (Ματθ. 11: 29). Τελικά γινόμαστε ταπεινοί με το να μετράμε το καθετί με μέτρο το Χριστό και να αναφερόμαστε για όλα σ’ Αυτόν. Χωρίς τον Χριστό η αληθινή ταπείνωση είναι αδύνατη, ενώ στην περίπτωση του Φαρισαίου, ακόμα και η θρησκεία, γίνεται υπερηφάνεια για τα επιτεύγματά του· έχουμε δηλαδή ένα είδος φαρισαϊκής αυτό-δοξολογίας. Η περίοδος λοιπόν της Μεγάλης Τεσσαρακοστής αρχίζει με μια αναζήτηση, μια προσευχή για ταπείνωση που είναι η αρχή της αληθινής μετάνοιας. Γιατί μετάνοια, πάνω από καθετί άλλο, είναι η επιστροφή στη γνήσια τάξη των πραγμάτων, η «αναμόρφωση του αρχαίου κάλλους». Η μετάνοια επομένως είναι θεμελιωμένη στην ταπείνωση και η ταπείνωση – η Θεία και θαυμαστή ταπείνωση – είναι καρπός της και τέρμα της. Αλέξανδρος Σμέμαν, (από το βιβλίο Μεγάλη Σαρακοστή: πορεία προς το Πάσχα, εκδ. Ακρίτας)
Μεγαλομάρτυς Βαρβάρα
ΠΩΣ ΝΑ ΧΑΙΡΕΤΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΛΗΡΙΚΟ
« Σαν συναντήσεις έναν ιερέα και έναν Άγγελοθα χαιρετήσεις πρώτα τον ιερέα και μετά τον Άγγελο»( Από το Γεροντικό) Ο κληρικός. Ο ιερέας, δεν είναι ο οποιοσδήποτε τον οποίον συναντάμε και με τον οποίον συναλλασόμεθα στην καθημερινή μας ζωή. Η Ιεροσύνη του. Το Λειτούργημά του. Το Σχήμα του. Η Αποστολή του. Η Παρουσία του, τον θέτουν και τον θέλουν ή του επιβάλλουν να είναι και ΕΝΤΟΣ και ΕΚΤΟΣ του «κόσμου τούτου». Η θρησκευτική - Χριστιανική αγωγή, η Ελληνορθόδοξη πατερική παράδοση, ο πολιτισμός μας, η ιστορία μας, η ευγένεια ψυχής δεν επιτρέπουνν' απευθύνουμε στον κληρικό τους στερεότυπους κοσμικούς χαιρετισμούς:«Καλημέρα», «Καλησπέρα», « Καληνύχτα». Ή, «νάσαι πάντα καλά», «να περνάμε καλά», «άντε γεια», «τα λέμε», που ανταλλάσσουν οι λαϊκοί μεταξύ τους. Σ' έναν κληρικό οποιαδήποτε ώρα της ημέρας και αν τον συναντήσουμε εντός ή εκτός του Ιερού Ναού, με μια ελαφρά κλίση της κεφαλής προς τα κάτω, « δια καταδύσεως η προς Θεόν ημών άνοδος γίνεται», απευθύνουμε με ταπείνωση και με ευλάβεια το : «ΕΥΛΟΓΕΙΤΕ ΠΑΤΕΡ» και Εκείνος με συνείδηση της υψηλής, της αγίας και ιερής αποστολής Του, ως πνευματικός Φάρος Φωτός Χριστού, ως λειτουργός των αγίων μυστηρίων της Εκκλησίας του Εσταυρωμένου και αναστημένου Ιησού, ως Ορθόδοξη παρουσία- μαρτυρία, ως πατέρας όλων, με σεμνότητα και παρρησία απαντά :« Ο ΚΥΡΙΟΣ».Ο Άγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός καλεί την Ιεροσύνη « Τέχνην τεχνών και Επιστήμην επιστημών» και τον Ιερέα « Άγγελον Κυρίου».
π. Αλέξανδρος Σμέμαν Αναφορά στη ζωη και το έργο ενός αληθινού θεολόγου
Αναφορά στη ζωή και το έργο ενός αληθινού θεολόγου Ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν ανήκει στις μεγάλες μορφές της θεολογίας του 20ου αιώνα. Η συγγραφή ενός κειμένου για ένα μεγάλο θεολόγο δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για έναν από τους πιο δημοφιλείς συγγραφείς. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ότι όλα τα έργα του γίνονται «best seller» και ότι για έναν εκδοτικό οίκο το όνομα «Σμέμαν» πάνω σε ένα βιβλίο εγγυάται επιτυχία. Όμως η θεολογία δεν μετριέται με ποσοτικούς όρους. Από τη μια θα μπορούσαμε να αναφερθούμε στην επιρροή που άσκησε στον Πανεπιστημιακό και συγγραφικό θεολογικό λόγο. Θα μπορούσαμε να τον στολίσουμε με ηχηρούς προσδιορισμούς: «ο κορυφαίος Θεολόγος», «ο σημαντικότερος λειτουργιολόγος». Όμως ούτε αυτά μπορούν να καλύψουν μια τέτοια προσωπικότητα. Δύο λόγια βιογραφικά Ο π. Α. Σμέμαν, Εσθονός στην καταγωγή, γεννήθηκε το 1921, όμως πέρασε στην πατρίδα του λίγα χρόνια της ζωής του. Ανήκει, όπως και άλλοι μεγάλοι της θεολογίας, στη λεγόμενη γενιά των Ρώσων θεολόγων της Διασποράς. Στη γενιά που δεν άντεξε το καθεστώς του κουμμουνισμού και έφυγε για τη Δύση. Στη γενιά αυτή που τόσα οφείλουμε οι σύγχρονοι Ορθόδοξοι. Ο Σμέμαν έζησε στα σημαντικότερα κέντρα του «Δυτικού κόσμου». Στο Παρίσι, όπου πέρασε τα νεανικά του χρόνια, σπούδασε και στη συνέχεια δίδαξε στο φημισμένο Ινστιτούτο του Αγ. Στεργίου (1946- 1951). Στη συνέχεια, και ενώ είχε ήδη χειροτονηθεί ιερέας (1946) πήγαινε στη Ν. Υόρκη όπου δίδαξε στο άλλο γνωστό Ινστιτούτο του Αγ. Βλαδίμηρου. Στην Αμερική θα περάσει το υπόλοιπο της ζωής του ως το 1983 όταν ο καρκίνος ύστερα από πολυετή ταλαιπωρία θα τον καταβάλει.
Ο Σμέμαν είχε από την πατρίδα του τη ρωσική ορθόδοξη παράδοση, αλώβητη ακόμα από την «δυτικοποιημένη και ακαδημαϊκή Θεολογία», (σύμφωνα με έκφρασή του). Βλέπει όμως στη διασπορά τις αλλοιώσεις και τις παρεκκλίσεις της Θεολογίας και τις θεραπεύει. Αυτή είναι και η ουσιαστικότερη συμβολή του, η επανεύρεση του αληθινού νοήματος και περιεχομένου της Ορθόδοξης Θεολογίας. Η απαλλαγή της από ξένα στοιχεία και η επανασύνδεσή της με τη λειτουργική πράξη και εμπειρία. Παράδοση και ανανέωση Σήμερα πολλοί ερίζουν για το περιεχόμενο των εννοιών «παράδοση», «ανανέωση», και το όλο θέμα μοιάζει να έχει αναχθεί σε «κριτήριο Ορθοδοξίας». Από τη μια πτέρυγα βρίσκονται οι «παραδοσιακοί» και από την άλλη οι «ανανεωτικοί». Όμως στην ουσία οι δύο έννοιες δεν είναι αντιφατικές. Το έργο του Σμέμαν το αποδεικνύει αυτό περίτρανα. Ο Σμέμαν είδε τις αδυναμίες της Ορθόδοξης Θεολογίας και λατρείας, ένιωσε ότι η θεολογία είχε αποξενωθεί από τις ανάγκες του λαού, ότι η λατρεία είχε καταντήσει «θρησκευτική τελετή». Έτσι άντλησε από την Παράδοση όλα εκείνα τα ουσιαστικά στοιχεία της ανανέωσης. Έδειξε σε όλους πόσο επιζήμια είναι η αποσύνδεση της ευσέβειας, της λατρεία, της θεολογίας. Γι’ αυτό επιχείρησε μια ανασύνθεση την οποία ονομάζουμε λειτουργική θεολογία. «… Σκοπός της λειτουργικής Θεολογίας, […] είναι να ξεπεράσει τη μοιραία διαίρεση μεταξύ θεολογίας, λατρείας και ευσέβειας […]. Οι άνθρωποι έπαψαν να κατανοούν σωστά τη λατρεία και άρχισαν να βλέπουν σε αυτήν όμορφες και μυστηριώδεις τελετές στις οποίες, παρ’ όλο ότι παρακολουθούν, δεν συμμετέχουν πραγματικά. Ο χωρισμός αυτός στέρησε τη θεολογία από τις ζωντανές της πηγές και τη μεταμόρφωσε σε μια διανοητική άσκηση για τους διανοούμενους.» («Εξ’ ύδατος και πνεύματος» εκδ. Δομός). Είναι ένα από τα στοιχεία που γοητεύουν στα βιβλία του Σμέμαν: Η αποκατάσταση της πληρότητας. Η λειτουργική αυτή θεολογία αποτυπώνεται καθαρή στο παραπάνω βιβλίο. Πρόκειται για μια θεολογική και εκκλησιολογική ανάλυση του Βαπτίσματος. Μια ανάλυση που πραγματικά αποκαλύπτει στον αναγνώστη ένα διαφορετικό τρόπο θεώρησης και βίωσης των Μυστηρίων. Θα ήταν ευχής έργο αν το βιβλίο αυτό ήταν Πανεπιστημιακό σύγγραμμα. Κέντρο της λειτουργικής Θεολογίας: η Ευχαριστία. Βασικό σημείο στη Θεολογία του π. Αλεξάνδρου είναι ο ευχαριστιακός προσανατολισμός. Η Ευχαριστία κατέχει κεντρική θέση και αποτελεί σταθερό άξονα αναφοράς στα έργα του. Όχι τυχαία, αλλά επειδή ήθελε να τονίσει αυτό που ίσως έχουμε παραμερίσει: η Ευχαριστία αποτελεί το κέντρο της ζωής μας. Η θέση του αυτή εκφράζεται κυρίως στα έργα του «Η Ευχαριστία», «Για να ζήσει ο κόσμος». Συγγραφέας αγαπητός, δηλαδή συγγραφέας που μιλάει στις καρδιέςΑυτό που έκανε τόσο «δημοφιλή» τον Σμέμαν είναι τα βιβλία του. Είναι σπάνιο να γίνονται όλα τα βιβλία ενός θεολόγου αγαπημένα αναγνώσματα σε τόσους πολλούς ανθρώπους. Είναι όμως κάτι που δείχνει το μέτρο της αληθινής θεολογίας. Θεολογίας, όχι δυσπρόσιτης αλλά κατανοητής στον καθένα. Τα βιβλία του δεν προσφέρουν μόνο διανοητική ευχαρίστηση, αλλά αγγίζουν την καρδιά, καλούν σε βίωση των γραφομένων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το βιβλίο «Σαρακοστή» (Ακρίτας). Σε αυτό με υπέροχο τρόπο, ο Σμέμαν μας βοηθά να ξαναβρούμε το αληθινό περιεχόμενο της «πορείας προς το Πάσχα». Δεν μένει όμως σε μια «θεωρητική» ανάλυση. Προς το τέλος του βιβλίου βρίσκεται το «πρακτικό» (και ίσως το καλύτερο λόγω της αμεσότητάς του) κεφάλαιο «Η Μεγάλη Σαρακοστή στη ζωή μας». Τα βιβλία του με τη ροή των σκέψεων, με την αμεσότητα του λόγου, ανοίγουν στον αναγνώστη νέους ορίζοντες. Όπως σημειώνει ο μεταφραστής αρκετών έργων του ι. Ροηλίδης «κάθε βιβλίο του π. Α. Σμέμαν αποτελεί και μια έκπληξη». Ιερέας με ποιμαντικές αναζητήσεις και αγωνίες
Ας μην ξεχνάμε ότι ο Σμέμαν δεν ήταν μόνο ένας διαπρεπής επιστήμονας- θεολόγος, δεν ήταν μόνο ένας ικανός συγγραφέας, αλλά ταυτόχρονα ένας ιερέας. Και όπως κάθε ιερέας έχει (ή μάλλον οφείλει να έχει…) έντονη ποιμαντική έγνοια. Έτσι και ο π. Αλέξανδρος είχε συναίσθηση της ποιμαντικής του ευθύνης. Αυτή εκφράστηκε τριπλά: Κατά πρώτον, επιδίωξε να θεραπεύσει τις συνέπειες της «Δυτικής ψευδομορφώσεως την Ορθόδοξης Θεολογίας» (κατά την έκφρασή του) στην καθημερινή ενοριακή ζωή. Προσπάθησε, όπως και νωρίτερα είδαμε, να δείξει ότι λατρεία δεν είναι ιδιωτική τελετή, αλλά έκφραση της ζωής και της αλήθειας της Εκκλησίας. Έπειτα, αντιστάθηκε με ιδιαίτερη έμφαση στη σύγχρονη αίρεση της εκκοσμίκευσης (saecularismus). Η συμβολή του στο χώρο αυτό είναι τεράστια και ίσως παραγνωρισμένη σε σχέση με άλλες πτυχές της προσφοράς του. Στοιχεία και θέσεις του σχετικά με το θέμα υπάρχουν διάσπαρτα. Ας δούμε ένα σχετικό απόσπασμα από ένα κείμενο του, δημοσιευμένο στο περιοδικό «Σύνορο»: «… βασική διχοτομία που υπάρχει ανάμεσα στη ζωή και στη θρησκεία. Η θρησκεία περιορίζεται στο να εφοδιάζει τη ζωή με «ηθικές αξίες» να της παρέχει την απαραίτητη βοήθεια […], δεν επιχειρεί όμως πια να την μεταμορφώσει σε λατρεία […]. Έτσι η «τροφή», ο «έρωτας», ο «χρόνος», το «χρήμα», η «ύλη», γίνονται μέσα στην προοπτική του σεκουλαρισμού, οντότητες καθ’ αυτές, κλεισμένες στην απομόνωσή τους, ανίκανες να μεταμορφωθούν, αδιαπέραστες από τη Θεία Χάρη και το Άγιο Πνεύμα». Αυτό που εντυπωσιάζει είναι όχι μόνο η ανατομική ακρίβεια των παρατηρήσεών του και η ευθύτητα των κρίσεων του αλλά και κάτι άλλο. Το κείμενο δημοσιεύτηκε το 1966 και είναι εντυπωσιακό ότι ήδη από τότε ο π. Σμέμαν διαβλέπει και επισημαίνει ορατούς κινδύνους. Τέλος, η ποιμαντική του αγωνία, εκφράζεται και στο ευρύτερο εκκλησιαστικό επίπεδο: επιθυμεί έντονα την ενότητα στην Εκκλησία. Αποτυπώνεται έντονα η αγωνία αυτή στο βιβλίο του «Η αποστολή της Εκκλησίας στο σύγχρονο κόσμο» (Ακρίτας). Ο τίτλος και μόνο είναι ενδεικτικός του προβληματισμού του συγγραφέα. Το 4ο κεφάλαιο είναι η καλύτερη ανάλυση της κατάστασης που επικρατεί στην Αρχιεπισκοπή Αμερικής (πολλές τοπικές Εκκλησίες, ελληνόφωνες, σλαυόφωνες κ. λ. π.). Είναι νομίζω χρήσιμο αν όχι αναγκαίο ανάγνωσμα για την κατανόηση των ιδιαιτεροτήτων και της διάσπασης της ενότητας στην εκεί Εκκλησία. Στις παραπάνω γραμμές προσπαθήσαμε να περιγράψουμε και να αποτυπώσουμε όσο το δυνατόν, μερικά στοιχεία από τη ζωή, τη δράση και το έργο του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν. Ασφαλώς η προσπάθεια δεν ήταν ολοκληρωμένη και για τούτο ίσως ανεπιτυχής. Όμως αν τουλάχιστον τα παραπάνω λόγια παρακινήσουν κάποιους σε μια μελέτη των έργων του π. Σμέμαν, θα είναι μια επιτυχία του κειμένου. Γιατί θα μπορέσουν να γνωρίσουν και αυτοί το εκπληκτικό περιεχόμενο νόημα των σκέψεων του Σμέμαν. Γιατί, η προσέγγιση στη Θεολογία του θα τους ανοίξει νέες προοπτικές βίωσης του Μυστηρίου της Ορθοδοξίας.
« ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ »
Γέροντος ΠορφυρίουΔιαθήκη: «Βασκανία γαρ φαυλότητος αμαυροί τα καλά». Αρκετοί είναι αυτοί που προσφεύγουν συχνά στην Εκκλησία αναζητώντας έναν ιερέα να τους διαβάσει κάποια ευχή για την βασκανία, γλωσσοφαγιά ή κάτι άλλο.- Πάτερ θα μου διαβάσετε καμιά ευχή;Τι πάθατε;- Όλα μου πάνε στραβά…για την βασκανία… τέτοια…- Μάλιστα. Πηγαίνετε στην Ωραία Πύλη και έρχομαι.
Ύστερα από λίγο....-Καλημέρα Πάτερ, έχω φέρει κάτι εσώρουχα της κόρης μου να τα διαβάσετε στην Αγία Τράπεζα.- Τί έχει η κόρη σας;- εεε... δεν είναι καλά τον τελευταίο καιρό, όλο αναποδιές τυχαίνουν. Να τα διαβάσετε να τα φορέσει να την φυλάει ο Θεός. Αμέσως μετά: - Χαίρετε, θα ήθελα ένα τάμα.- Τι τάμα θέλετε;- Έχετε μυαλό; Το θέλω για την κόρη μου, μπας και βάλει μυαλό. Το τάμα το κρατάμε σαράντα ημέρες πάνω μας και μετά το πάμε στην εικόνα; πώς γίνεται; Τι θα απαντούσα εγώ; Θα ρωτούσα την πρώτη κυρία, θέλετε να σας διαβάσει ο ιερέας την ευχή της βασκανίας για να σταματήσετε να γλωσσοτρώτε την γειτόνισσα και τους συγγενείς σας; Την δεύτερη κυρία ήθελα να την ρωτήσω μήπως μπέρδεψε την Αγία Τράπεζα με τα καταστήματα εσωρούχων Très Jolie και στον τρίτο κύριο θα απαντούσα, πως μυαλό είχαμε και μας τελείωσε, έχουμε παϊδάκια ντόπια...Σαφώς αστειεύομαι. Μη γελάτε. Τα παραπάνω έχουν συμβεί και για λόγους συντομίας δεν θα εκθέσω άλλα. Αυτά τα τρία φτάνουν για να μας φανερώσουν το μέγεθος του προβλήματος που με τον καιρό χειροτερεύει εξαιτίας προφανώς της άγνοιας των συνανθρώπων μας, που έτσι έμαθαν. Από την πλευρά μας, απλώς το παρατηρούμε και λυπούμαστε. Σε καμία περίπτωση δεν θίγουμε το γεγονός από τη σκοπιά της αυθεντίας του χριστιανού. Εμείς οι σωστοί, οι υπόλοιποι λάθος. Καταλαβαίνω πως ως άνθρωποι γνωρίζουμε έντονο πόνο και ποικίλες δοκιμασίες στη ζωή μας. Από την αρχή να διευκρινήσουμε πως το κείμενο αυτό δεν αποτελεί ένα θεολογικό άρθρο, αλλά αποτυπωμένες σκέψεις που γεννήθηκαν με αφορμή τα πραγματικά περιστατικά που αναφέραμε παραπάνω. Η εκκλησία έχει την ευθύνη σε ένα βαθμό. Όταν λέω εκκλησία εννοώ κυρίως τους κληρικούς αλλά και τους λαϊκούς που δεν ομολογούν την αλήθεια σε τέτοιες περιπτώσεις, αφήνοντας την νοσηρή αυτή κατάσταση να διαιωνίζεται. Αρκετό όμως μερίδιο ευθύνης έχει και ο κόσμος που δεν παίρνει από λόγια. Δεν έχει καμία διάθεση πολλές φορές να αλλάξει νοοτροπία και πλεύση σε τέτοια ζητήματα. Ο Θεός φαντάζει με ομπρέλα που την θυμόμαστε όταν βρέχει ενώ τις ηλιόλουστες μέρες την παρατάμε στην ντουλάπα. Απαιτούμε να είναι κομμένος και ραμμένος στα δικά μας μέτρα, εξυπηρετώντας μονάχα το συμφέρον και τις ανάγκες μας. Έχουμε μεταμορφώσει τους Ιερείς σε εξυπηρετικότατους μάγους που με κεριά, λιβάνια και ευχές διώχνουν τα νέφη και τα μελανώματα από την προσωπική μας ζωή. Για άλλη μια φορά η επίκληση στον Θεό και τους Αγίους εξαντλείται στην πεποίθηση ότι με την είσοδό μας στο ναό, με λίγους γρήγορους σταυρούς και τρία λεπτά επίμονων απαιτήσεων και όχι παρακλητικών προσευχών, όλα θα μεταμορφωθούν ρόδινα, φωτεινά, δίχως ίχνος σκιών. Ένας τέτοιος θεούλης δεν υπάρχει! Τα παραπάνω δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το απερίγραπτο μεγαλείο του Τριαδικού Θεού. Με τον πλούτο και το βάθος των μυστηρίων και των ακολουθιών. Κανένας ιερός ναός δεν είναι κουκλοθέατρο. Από το οικοδομικό σχήμα του ναού ως κτιρίου μέχρι και το καρβουνάκι δεν υπάρχει επιφανειακός και επιπόλαιος συμβολισμός αλλά ουσιαστική ερμηνεία. Όλα συντελούν στην εξυπηρέτηση της ζωής της εκκλησίας. Άλλωστε οι ναοί είναι σαφώς μεταγενέστεροι από τους πρώτους αιώνες της χριστιανικής πίστης και παρουσίας. Ενώ λοιπόν έχουμε να κάνουμε με έναν Θεό, εμείς συνειδητά αρκετές φορές επιλέγουμε όχι να πιστέψουμε, αντιθέτως, να είμαστε φιλικά κείμενοι προς έναν θεούλη για να μας κάνει τα χατίρια. Αντιμετωπίζουμε τη θεία Κοινωνία, το λάδι από το καντήλι και το αντίδωρο, ως ζωμούς και μαγικά φίλτρα που θα διώξουν το κακό από πάνω μας. Το κακό όμως είναι μέσα μας. - Ο δε πονηρός διάβολος, άμα εμφανιστεί στον κόσμο το έχασε το παιχνίδι! Προσπαθεί λοιπόν λυσσαλέα να μας κάνει να υποχωρούμε σε «λεπτομέρειες» και σιγά, σιγά τρώμε τα μούτρα μας. Σε αυτούς που τον πολεμούν καθημερινά με την προσπάθειά τους δεν έχει λόγο να κρύβεται...Τον βλέπουν και τους βλέπει, τους πειράζει και τον πολεμούν με τη χάρη του Θεού. Άμα βρει πατήματα στην ψυχή μας, τότε αυτή γίνεται η φωλιά του...
Όπως είναι κατανοητό, το πρόβλημα δεν είναι γιατί ο Θεός φανερώνει σημεία στη ζωή μας επιτελώντας θαύματα που μας κάνουν να πονάμε λιγότερο, να ελπίζουμε, να ξεπερνάμε οριακές καταστάσεις που μας πληγώνουν. Κάθε άλλο, στον πυρήνα του ζητήματος φωλιάζει αυτός ο λανθασμένος τρόπος της εξανθρώπισης και του υποβιβασμού της θεότητος και των αγίων ανθρώπων. Αυτή η τρομερά εγωιστική λογική του «τι έχω κάνει»; Ακριβώς! Τίποτα δεν έχουμε κάνει. Απλά τα έχουμε κάνει σαλάτα. Γιατί; Γιατί απλούστατα, έξω από το θείο οξυγόνο που παρέχει η εν Χριστώ ζωή -προσέξτε, όχι η εν Χριστώ καλοπέραση, αλλά ζωή- πεθαίνουμε πριν πεθάνουμε...όπως το ψάρι έξω από το νερό. Ακόμα, σκοτάδι τι είναι; Η απουσία του φωτός. Κρύο; Η απουσία της θερμότητας. Έτσι λοιπόν αργά αργά με πολλές υποσυνείδητες υποχωρήσεις συναυξάνονται ζιζάνια μέσα μας και βοηθά και ο διάβολος και τα θεμέλια αργά και σταθερά γίνονται σαθρά. Εύκολα λοιπόν δίχως να το πάρουμε χαμπάρι χτίζουμε στην άμμο. Επόμενο είναι να καταρρεύσουμε και να απελπιστούμε από όλα. Γιατί ακριβώς ό,τι λανσάρεται στην εποχή μας δεν έχει προοπτική αιώνια, δεν έχει πνοή αθανασίας. Τα περισσότερα μοιάζουν με καραμέλες που μας γλυκαίνουν στιγμιαία. Υποκατάστατα για να έχουν ζήτηση, άρα και διαρκές κέρδος. Φορτώνεται η ψυχή με αρκετά μπάζα και δεν αντέχει γιατί είναι άυλη, αιώνια, αθάνατη. Να τα ψυχολογικά και τα κόμπλεξ… Σε μια τέτοια απογοήτευση από τα πάντα, γύρω στα σαράντα μας χρόνια ή λιγότερο ή περισσότερο αναλόγως, λέμε ας δοκιμάσουμε και την εκκλησία. Δεν είναι κακό, δεν είναι αργά για μετάνοια, αλλά είναι κάπως πιο δύσκολα τότε τα πράγματα. Επειδή λοιπόν όλα τα χρόνια έχουμε κατανοήσει λάθος τον πόνο στη ζωή μας, επειδή η υπομονή μας πλέον έχει εξαντληθεί. Ούτε και η εκκλησία μας αναπαύει γιατί θέλει θυσία, αγάπη, συγχώρεση, αλληλοκατανόηση. Εμείς θέλουμε να ξυπνήσουμε και να βρούμε στο πιάτο μας μια ανώδυνη ζωή. Ποτέ δεν ζήσαμε την εν Χριστώ ζωή που είναι εντελώς διαφορετική από την κοσμική έννοια της ζωής. Η πρώτη έχει χάρη του Αγίου Πνεύματος, περιλαμβάνει συνοδοιπορία με τον Χριστό που είναι το παν, έχει αιώνια προοπτική, έχει διάβαση «εν γη ερήμω» και σταυρό που εμφανίζεται ως δυνατότητα και πρό(σ)κληση για τη σωτηρία μας. Έχει γεύση παραδείσου κι ας ζούμε σε μια «κόλαση», το σημαντικότερο; Τις περισσότερες φορές η ανθρώπινη λογική είναι μηδενική. Με όλα τα παραπάνω πολύ εύκολα τρέφουμε την ψυχή μας με κακία για τους άλλους που προοδεύουν. Αντί να προσπαθήσουμε και εμείς, σπαταλάμε την ώρα μας κατακρίνοντας και φθονώντας τους αδερφούς μας. Η κακία μάς μένει. Τέλος, στέκομαι στα λόγια του πατρός Πορφυρίου, μόνο σε αυτά! Γιατί αυτά είναι η ζωή η γνήσια...« Όταν όμως ο άλλος είναι άνθρωπος του Θεού και εξομολογείται και μεταλαμβάνει και έχει πάνω του τον Σταυρό, δεν τον πιάνει τίποτα. Όλοι οι δαίμονες να πέσουν πάνω του, δεν καταφέρνουν τίποτα».
Η εκκλησία δεν είναι κέντρο που κάνει τα βατράχια μας πρίγκιπες... Μεταμορφώνει αλλά διαφορετικά. Είναι θεϊκό κάλεσμα για μια άλλη βιωτή! Οι έξυπνοι την προτιμούν, το «ρισκάρουν». Οι χαζοί, δεν ξέρουν τί χάνουν στεκόμενοι σε μικρότητες. Δείχνεις το φεγγάρι και κοιτούν το δάκτυλο. Ο Θεός να μας ελεήσει. Συγχωρέστε με!
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΕΙ ΤΑ ΒΑΤΡΑΧΙΑ ΣΕ ΠΡΙΓΚΗΠΕΣ…
Ο άνθρωπος έχει τέτοιες δυνάμεις, ώστε μπορεί να μεταδώσει το καλό ή το κακό στο περιβάλλον του. Αυτά τα θέματα είναι πολύ λεπτά. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Πρέπει να βλέπουμε το καθετί με αγαθό τρόπο. Κι ένα βλέμμα κι ένας στεναγμός επιδρά στους συνανθρώπους μας. Και η ελάχιστη αγανάκτηση κάνει κακό. Να έχομε μέσα στην ψυχή μας αγαθότητα κι αγάπη, αυτά να μεταδίδουμε. Ό,τι κι αν κάνει ο συνάνθρωπός μας, ποτέ να μη σκεπτόμαστε κακό γι΄αυτόν. Μόνο να προσευχόμαστε με αγάπη. Να ευχόμαστε αγαπητικά. Κι αν, αντί να προσευχόμαστε λέμε, «να το βρεις από τον Θεό» και τότε πάλι ευχόμαστε να τον τιμωρήσει ο Θεός. Η διάθεση της ψυχής μας ενεργεί κατά ένα μυστηριώδη τρόπο, επηρεάζει την ψυχή του συνανθρώπου μας και αυτός παθαίνει κακό. Όταν κακομελετάμε, κάποια κακή δύναμη βγαίνει από μέσα μας και μεταδίδεται στον άλλο, όπως μεταφέρεται η φωνή με τα ηχητικά κύματα, και όντως ο άλλος παθαίνει κακό. Γίνεται κάτι σαν βασκανία, όταν ο άνθρωπος έχει για τους άλλους κακούς λογισμούς. Αυτό γίνεται απ΄ τη δική μας αγανάκτηση. Δεν προκαλεί ο Θεός το κακό αλλά η κακία των ανθρώπων. Δεν τιμωρεί ο Θεός, αλλά η δική μας κακή διάθεση μεταδίδεται στην ψυχή του άλλου μυστηριωδώς και κάνει το κακό. Η βασκανία είναι πολύ άσχημο πράγμα. Είναι η κακή επίδραση που γίνεται, όταν κανείς ζηλέψει και ορεχθεί κάτι ή κάποιον. Θέλει μεγάλη προσοχή. Η ζήλεια κάνει πολύ κακό στον άλλο. Αυτός που βασκαίνει δεν το βάζει καν στο νου του ότι κάνει κακό. Είδατε τι λέει και η Παλαιά Όταν όμως ο άλλος είναι άνθρωπος του Θεού και εξομολογείται και μεταλαμβάνει και έχει πάνω του τον Σταυρό, δεν τον πιάνει τίποτα. Όλοι οι δαίμονες να πέσουν πάνω του, δεν καταφέρνουν τίποτα.
Τοπικές Εορτές
6 Δεκεμβρίου, Αγίου Νικολάου. Πολιούχου της πόλεως του Βόλο 26 Οκτωβρίου, Αγίου Δημητρίου Πολιούχου της πόλεως του Αλμυρού 25 Μαρτίου, Ευαγγελισμός της Θεοτόκου. Πανήγυρις του Μητροπολιτικού Ναού Ευαγγελιστρίας Νέας Ιωνίας Βόλου Κυριακή πέμπτη από του Πάσχα (της Σαμαρείτιδος). Πανήγυρις των εν τη Ιερά Μητροπόλει Δημητριάδος διαλαμψάντων Αγίων. Επίκεντρο των λατρευτικών εκδηλώσεων ο Ιερός Ναός Αγίων Αναργύρων Βόλου 15 Αυγούστου, Κοίμηση της Θεοτόκου. Πανήγυρις της ανδρώας Ιεράς Μονής Παναγίας Ανω Ξενιά 16 Αυγούστου, Αγίου Αποστόλου του Νέου. Πανήγυρις ομωνύμου Ιερού Προσκυνήματος στον Αγιο Λαυρέντιο Πηλίου, τόπο καταγωγής του Αγίου 23 Αυγούστου, Απόδοση της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Πανήγυρις της γυναικείας Ιεράς Μονής Παναγίας Κάτω Ξενιά 1η Σεπτεμβρίου, Αγίου Αντωνίου Πολιούχου της πόλεως της Αγιάς
Τοπικοί Άγιοι
Αγιος Βησσαρίων (1541), επίσκοπος Δημητριάδος, 15 Σεπτεμβρίου. Οσιομάρτυς Δαμιανός ο εν Κισάβω (1586), 14 Φεβρουαρίου. Οσιομάρτυς Γεδεών ο εκ Καπούρνης (1818), 30 Δεκεμβρίου. Οσιος Λαυρέντιος (14ος αι.), κτήτωρ της ομωνύμου Ιεράς Μονής του Πηλίου, 10 Μαϊου. Οσιος Γεράσιμος ο Νέος (1740), κτήτωρ της ομωνύμου Ιεράς Μονής στην Μακρυνίτσα, 15 Σεπτεμβρίου. Οσιος Συμεών ο Ανυπόδητος και Μονοχίτων (1594), 19 Απριλίου. Οσιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω (1540), κτήτωρ της Ιεράς Μονής Σουρβιάς. Νεομάρτυς Σταμάτιος εξ Αγίου Γεωργίου Νηλείας (1680), πρώτη Κυριακή μετά την 16η Αυγούστου. Νεομάρτυς Τριαντάφυλλος ο εκ Ζαγοράς (1680), 8 Αυγούστου. Οσιες Ζηναϊς και Φιλονίλλα, Ιατροί, συγγενείς του Αποστόλου Παύλου, 11 Οκτωβρίου. Νεομάρτυς Απόστολος εξ Αγίου Λαυρεντίου Πηλίου, μαρτύρησε στην Κωνσταντινούπολη το 1686, εορτάζει στις 16 Αυγούστου και στις 3 Νοεμβρίου. Αγιος Αντώνιος ο νέος ο εν Βεροία. Τιμάται στην Αγιά και η μνήμη του εορτάζεται την 1η Σεπτεμβρίου.
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ
Η ενορία των Αγίων Ιωάννου Δαμασκηνού και Αγίας Βαρβάρας βρίσκεται στο Δήμο Ν. Ιωνίας στη συνοικία Νέα Κηφισιά.
ΟΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΚΑΙ ΕΦΟΡΟΙ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ ΑΓΙΟΙ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ ΚΑΙ Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΤΡΕΙΣ ΘΥΓΑΤΕΡΕΣ ΝΑ ΣΑΣ ΦΥΛΑΤΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΕΣΒΕΥΟΥΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΑΘΟ ΘΕΟ ΓΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΣΑΣ. ΧΑΙΡΕΤΕ
Δύο λόγια για την νηστεία Η νηστεία αδελφέ είναι εντολή του Θεού. Η πρώτη και η πιο παλιά από όλες. Την έδωσε στούς πρωτοπλάστους μέσα στον παράδεισο,για να μπορέσουν να προφυλαχθούν οι πρωτόπλαστοι από επικίνδυνο και πρόωρο χρίση του δέντρου της γνώσεως .Έδωσε σε αυτούς εντολή ο καλός θεός να μην φάνε ( να νηστέψουν δηλαδή) από αυτό το δέντρο, έως ότου με την άσκηση και την τελείωση που από αυτήν θα προέλθει ,να γίνουν ώριμοι. Αυτοί όμως με την σύσταση του διαβόλου και την δική τους ελευθερία,παράκουσαν την εντολή του θεού και εξετροχιάσθηκαν από την οδό της τελειώσεως ,και ήταν αδύνατο πλέων να φτάσουν στην αθανασία και την θέωση για την οποίαν ήταν πλασμένοι.Η νηστεία έκτοτε θεωρείτε βασικό «εργαλείο» στην καταπολέμηση του διαβόλου και του κακού εαυτού μας … Ο Χριστός μας , τόνισε ακόμη περισσότερο την αξία της νηστείας. Είπε: "Το γένος τούτο ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία" . Δηλ. με τη νηστεία πολεμάμε τον διάβολο και νικάμε τις πονηρίες του καθώς και γίνεται ευαίσθητη η ανθρώπινη μας φύση στην αγάπη Του και στη χάρη Του. Δεν μπορούμε να λεγόμαστε Χριστιανοί και να λέμε ότι αγαπάμε το Χριστό ,όταν δεν τηρούμε τις εντολές Του…και μάλιστα την πρώτη από όλες. Η νηστεία που προηγείται Πάσχα ,Χριστουγέννων μας βοηθάει ακόμη για να ζήσουμε και να βιώσουμε στην ύπαρξη μας το γεγονός της κάθε εορτής.Μην ξεχνάμε επίσης πως μαζί με την νηστεία των τροφών πρέπει να φροντίζουμε και για την νηστεία των παθών μας ,σε πολλούς δε ύμνους τις Εκκλησίας μας καθώς και στην Πατερική πρακτική θεωρείτε ολοκληρωμένη η νηστεία μας μόνο, όταν φροντίζουμε απαραίτητα και για τα δύο, και την νηστεία των τροφών και την νηστεία των παθών. Έτσι λοιπόν, οι Άγιοι μας καθόρισαν εμπνεόμενοι από το άγιο Πνεύμα για την ζωή των Χριστιανών ,όσο αφορά το φαγητό ,στο τι πρέπει να τρώμε την κάθε ημέρα και εποχή.Για την νηστεία των παθών καλό είναι να μην κάνει ο καθένας όπως αυτός νομίζει ,αλλά να αφεθεί στην διάκριση και να συμβουλεύετε τον πνευματικό του πατέρα ,τον ( εξομολόγο του δηλαδή.)Ας ακούσουμε δυο χαρακτηριστικούς λόγους των αγίων Βασιλείου του Μεγάλου και του οσίου Ηλία για την πραγματική νηστεία.Λέει ο Άγιος Βασίλειος : ''MΗΝ ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΙΣ όμως το καλό της νηστείας μόνο στην αποχή από το φαγητό. Γιατί πραγματική νηστεία είναι μόνο να μην κάνεις τίποτε άδικο. “ΝΑ Λύνεις κάθε δεσμό αδικίας”. Συγχώρησε τον πλησίον σου για το κακό που σου έκανε και ξέχασε αυτά πού σου χρωστάει. “Η νηστεία σας να είναι καθαρή απο δικαστικές πράξεις και προστριβές.” Κρέας δέν τρως αλλά κατασπαράζεις τον αδελφό σου. Νηστεύεις το κρασί αλλα εισαι σπάταλος στις αδικίες. Περιμένεις να έρθει το βράδυ για να φάς αλλά ξοδεύεις ολη την ημέρα σου στα δικαστήρια. “ Αλοίμονο σε κείνους που δεν μεθάνε απο κρασί αλλα απο τις αδικίες. ΝΟΜΙΖΩ λοιπόν οτι καμμιά συμβουλή δεν μπορεί να αγγίξει τόσο την ψυχή του λαίμαργου και να τον αλλάξει οσο και μια τυχαία μόνο συνάντηση με τον εγκρατή. Και μού φαίνεται πως αυτό σημαίνει να τρως και να πίνεις με τέτοιο τροπο που να αποτελεί τιμή για το Θεό, ώστε ακόμα και στο τραπέζι να λάμπει η ζωή μας ενα καλό εργο, και να δοξάζεται ο ουράνιος Πατέρας μας. ''Λέει ο όσιος Ηλίας:Μερικοί προσέχουν πολύ την είσοδο των φαγητών ,αλλά αδιαφορούν για την έξοδο των λόγων .Δεν έχουν μάθει να διώχνουν την οργή απ’ την καρδιά τους ,και την επιθυμία από την σάρκα τους ,όπως λέει ο Εκκλησιαστής ,όμως έτσι μόνο κτίζεται η καθαρή καρδιά από το Πνεύμα που ανακαινίζει.Έτσι λοιπόν οι νηστείες της εκκλησίας έχουν αναλυτικά : Α) Hμέρες αυστηρής νηστείας: Είναι η Tετάρτη και η Παρασκευή όλου του χρόνου και ιδιαίτερα των περιόδων νηστείας (σαρακοστών). Νηστεία σημαίνει, φαγητό xωρίς λάδι. Την Παρασκευή νηστεύουμε επειδή Παρασκευή σταυρώθηκε ο Κύριος, σταυρώvουμε με την νηστεία μας τον κακό εαυτό μας, για να μας ελεήσει τους ανάξιους, όπως ελέησε τον σταυρωμένο ευγνώμονα ληστή. Την Tετάρτη για να θυμόμαστε ότι ένας φίλος του Τον πρόδωσε ημέρα Τετάρτη, και να το συνειδητοποιούμε ότι κι εμείς, παρ' ότι είμαστε φίλοι Του, είναι δυνατό, αν δεν προσέχουμε και δεν αγωνιζόμαστε , να Τον προδώσουμε. 'Όταν τις ημέρες που έχουμε χρέος να κάνουμε αυστηρή νηστεία συμπέσει κάποια εορτή, γίνεται "κατάλυση" (δηλ. χαλάρωση της νηστείας): Αν είναι εορτή αγίου τρώμε λάδι, αν είναι εορτή της Παναγίας ή του Προδρόμου τρώμε ψάρι. Οι ημέρες :Δευτέρα, Tρίτη, Πέμπτη, Σάββατο και Κυριακή είναι ημέρες καταλύσιμες, δηλ. τρώμε απ' όλα ό,τι Θέλουμε, εκτός από τις περιόδους νηστειών. Το Σάββατο και την Κυριακή δεν επιτρέπεται ποτέ να γίνει αυστηρή νηστεία, δηλ. χωρίς λάδι. 'Όλο το xρόνo ένα μόνο Σάββατο νηστεύουμε το λάδι, δηλ. το Μεγάλο Σάββατο, επειδή την ημέρα αυτή ο Xριστός είναι σωματικά στον τάφο και η ψυχή Του έχει κατέβει στον Άδη να αναστήσει τον προπάτορα Αδάμ. β) Σαρακοστές είναι οι εξής: 1. Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή: Aρχίζει την Καθαρά Δευτέρα και τελειώνει την Κυριακή της Αναστάσεως. Είναι η πιο αυστηρή νηστεία όλου του χρόνου. Γίνεται προς τιμήν του Χριστού και ιδίως του Πάθους Του για μας. Κατά την Μεγάλη Τεσσαρακοστή γίνονται οι εξής καταλύσεις: ΄Οποια μέρα και αν πέσει του Ευαγγελισμού τρώμε ψάρι, και των αγίων 40 Μαρτύρων τρώμε λάδι. Το ίδιο και στις 26 Μαρτίου εορτή της Συνάξεως αρχαγγέλου Γαβριήλ. 2. Η νηστεία των Χριστουγέννωv: Από 15 Νοεμβρίου μέχρι και 24 Δεκεμβρίου. Κατά την νηστεία αυτή τρώμε ψάρι (όλες τις ημέρες πλην Τετάρτης και Παρασκευής) από την αρχή μέχρι τις 12 Δεκεμβρίου (του Αγίου Σπυρίδωνα). 3. Νηστεία της Παναγίας: Από 1 Αυγούστου μέχρι και 14 Αυγούστου. Νηστεύουμε προς τιμήν της Παναγίας και για την ψυχή μας. (Επειδή και η Παναγία νήστεψε 15 ημέρες, πριν από την Κοίμησή της για την ψυχή της σύμφωνα με την παράδοση ) Αν εκείνη νήστεψε για την ψυχή της, τι πρέπει να κάνουμε εμείς; Η νηστεία είναι αυστηρή.Ψάρι τρώμε μόνο στην εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος μας (6 Αυγούστου). 4. Νηστεία των Αγίων Αποστόλων: Από την Δευτέρα μετά την Kυριακή των Αγίων Πάντων μέχρι τις 28 Ιουνίου. Συνήθως η νηστεία αυτή είναι πολύ μικρή. Νηστεύουμε Τετάρτη και Παρασκευή. 'Όλες τις άλλες ημέρες, τρώμε αν θέλουμε ψάρι, μέχρι τις 24 Ιουνίου (Γενέθλιον του Προδρόμου). Από 25 μέχρι 28 Ιουνίου νηστεύουμε αυστηρότερα προς τιμήν των αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Αν η εορτή της Παναγίας (15 Αυγούστου) και των αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου (29 Ιουνίου) πέσουν ημέρα Τετάρτη ή Παρασκευή, τρώμε μόνο ψάρι. Αν πέσουν οποιαδήποτε άλλη ημέρα τρώμε από όλα. Γ) Αυστηρή Νηστεία κάνουμε και στις εξής ημέρες: 1. 5 Ιανουαρίου (Παραμονή Θεοφανείων). 2. 14 Σεπτεμβρίου (Ύψωση του Τιμίου Σταυρού), γιατί είναι κάτι το ανάλογο με την Μεγάλη Παρασκευή. 3. 29 Αυγούστου (αποτομή της Τιμίας Κεφαλής του Προδρόμου) σε ένδειξη πένθους για την άδικη θανάτωση του αγιοτέρου ανθρώπoυ της παγκόσμιας Ιστορίας (Aνώτερη από τον Πρόδρομο είναι μόνο η Παναγία). Αν οι τρεις αυτές ημέρες τύχουν Σάββατο ή Kυριακή, τρώμε λάδι.Ξανά υπογραμμίζουμε: ένα Σάββατο νηστεύουμε το λάδι, το Μ. Σάββατο, και καμιά Kυριακή!!! Γιατί η Kυριακή είναι εορτή χαρμόσυνη, εορτή της Ανάστασης του Χριστού. δ) Περίοδοι Απολυτές. Η Εκκλησία δεν καθώρισε μόνο περιόδους νηστείας, καθώρισε και περιόδους "απολυτές" , που τρώμε από όλα, όλες τις ημέρες και την Tετάρτη και την Παρασκευή. Τέτοιες περίοδοι είναι οι εξής: 1. Το Δωδεκαήμερο. Δηλ. από 25 Δεκεμβρίου μέχρι και τις 6 Iανουαρίου, με εξαίρεση την παραμονή των Θεοφανείων, που νηστεύουμε . 2. Η Διακαινήσιμος, δηλ. η εβδομάδα του Πάσχα. 3. Η εβδομάδα μετά την Πεντηκοστή (μέχρι των αγίων Πάντων). 4. Οι τρεις εβδομάδες που προηγούνται της Μεγάλης Τεσσαρακοστής (Απόκριες). Κατά τις 3 αυτές εβδομάδες έχουμε μια ποικιλία διατάξεων, που είναι οι εξής: - Την πρώτη εβδομάδα (του Τελώνου και Φαρισαίου) τρώμε όλες τις ημέρες από όλα. - Την δεύτερη εβδομάδα ( από του Ασώτου μέχρι των Απόκρεω ) τρώμε από όλα, αλλά νηστεύουμε την Τετάρτη και την Παρασκευή χωρίς λάδι. - Την Τρίτη εβδομάδα, της Τυρινής, τρώμε από όλα τα άλλα εκτός από κρέας, όλες τις ημέρες΄ τρώμε και την Tετάρτη και την Παρασκευή.